Kangal prezentuje imponującą sylwetkę o prostokątnej ramie, mocnym ciele i dużej głowie z potężnymi szczękami. Jego oczy mają kształt migdałów, a czarny nos i trójkątne uszy dodają charakterystycznego wyglądu, który sprawia, że trudno pomylić tę rasę z inną. Długi ogon, nadaje się do noszenia nad grzbietem w stanie podekscytowania. Pies ten ma gęstą sierść, a jego umaszczenie obejmuje różne odcienie od płowego do szarego. Dorosłe osobniki ważą od 50 do 65 kg, przy wysokości w kłębie od 72 do 78 cm. Dzisiaj wyjaśniamy więcej o tej niezwykłej rasie. Zachęcamy do lektury!
Kangal — charakter
Wychowywany pierwotnie jako pies pasterski, kangal turecki nabył unikalne cechy charakteru, które są niezwykle cenione w dzisiejszym społeczeństwie. Jego naturalna zdolność do ochrony sprawia, że staje się niezastąpionym stróżem stad, a także doskonałym przyjacielem dla swojego właściciela. Warto zauważyć, że choć kangale są zazwyczaj spokojne, ich instynkt obronny może się uaktywnić w sytuacjach zagrożenia. Pies kangal, o imponującym wzroście i solidnej wadze, wykazuje niezwykłą odwagę i ogromną lojalność wobec swojego terytorium i swojej rodziny. Jest to pies aktywny, lojalny, z rozwiniętym instynktem stróżowania. Jego umaszczenie i charakterystyczna czarna maska nadają mu niepowtarzalny wygląd. Cena za psa szczeniaka rasy kangal wynosi około 6000 zł. To, ile kosztuje kangal, jest także zależne od jego pochodzenia oraz zdrowia rodziców miotu
Zazwyczaj świetnie dogadują się z dziećmi, choć w trakcie bardziej energicznej zabawy mogą nieumyślnie sprawić krzywdę młodszym maluchom. Z tego powodu zaleca się, aby wszelkie kontakty z dziećmi odbywały się pod nadzorem dorosłej osoby. Ważne jest także, aby pies nie pozostawał sam w ogrodzie, ponieważ izolacja od kontaktu z ludźmi może doprowadzić do frustracji. W relacjach z innymi psami kangale są zazwyczaj wyrozumiałe i nie skłaniają się ku agresji.
Wychowywanie tej rasy od szczenięcia niesie sporo wyzwań, ale także przynosi wiele radości. Szczenięta kangala przyciągają swoim urokiem. Waga i wzrost szczeniąt rasy kangal mogą imponować nawet w najwcześniejszych etapach ich życia, co oznacza, że jest to stosunkowo duża rasa. Charakter, jaki ma kangal, można określić jako mieszankę spokoju, determinacji i oddania. Ta turecka rasa pasterska nie tylko zdobywa serca swoich opiekunów, ale również staje się niezastąpionym stróżem i towarzyszem życia.
Wady i zalety rasy
Jedną z głównych zalet tych psów jest ich niezachwiana lojalność i zdolność do ochrony. Są doskonałymi stróżami dla swojej rodziny i mienia. Jednakże trzeba zdawać sobie sprawę, że ich dominujący charakter może wymagać konsekwentnego szkolenia. Wśród zalet rasy kangal warto również podkreślić ich imponujący wygląd, solidną budowę ciała oraz zdolność adaptacji do różnych warunków. To psy, które zawsze gotowe są stanąć w obronie swojego terytorium.
Kangale wykazują dużą potrzebę właściwej socjalizacji od najmłodszych lat. Koszty związane z utrzymaniem kangala, zarówno jeśli chodzi o żywność, jak i opiekę weterynaryjną, mogą być wyższe niż w przypadku niektórych innych ras. Warto również podkreślić, że psy rasy kangal, choć znane ze swojej odwagi, wymagają odpowiedzialnego podejścia do szkolenia. Są to zwierzęta, które potrzebują zrozumienia i wsparcia swoich opiekunów. Właściwe warunki życia oraz aktywność fizyczna to kolejne kwestie, które mają wpływ na ich zdrowie i dobre samopoczucie
Zdrowie
Kangale są generalnie rasą zdrową, ale jak każdy pies, podlegają potencjalnym schorzeniom. Kangal, jako rasa pierwotna, wykazuje odporność na różne warunki atmosferyczne. Chociaż zwykle cieszy się dobrym zdrowiem, może być podatny na kilka dolegliwości typowych dla dużych psów. Wśród nich wymienia się przede wszystkim:
– dysplazję stawów biodrowych i łokciowych,
– chorobę zwyrodnieniową stawów, spondylozę,
– wady ukształtowania powiek – entropium i ektropium,
– rozszerzenie i skręt żołądka,
– nawracające zapalenie kanałów słuchowych,
– niedoczynność tarczycy.
Regularne badania weterynaryjne stanowią kluczowy aspekt opieki nad zdrowiem kangala. Odpowiednia dieta pełnowartościowa i dostosowana do potrzeb rasy jest bardzo ważna. W przypadku kangala, który może osiągać znaczne rozmiary, kontrola diety staje się jeszcze bardziej kluczowa.
Dodatkowo aktywność fizyczna i regularne spacery są niezbędnymi elementami w życiu tych psów. Kangale mogą być bardziej narażone na problemy związane z aparatem ruchu. Właściciele kangali powinni zwracać uwagę na aktywności fizyczne swojego pupila, zapewniając mu odpowiednią opiekę i ewentualną pomoc weterynaryjną w razie potrzeby. Zdrowie kangala zależy w dużej mierze od odpowiedzialnej opieki ze strony właściciela. Pielęgnacja obejmuje regularne szczotkowanie, szczególnie podczas okresów linienia. Również pazury należy regularnie obcinać, a w okresie letnim warto sprawdzać sierść pod kątem kleszczy. Średnia długość życia psa tej rasy wynosi 11 lat.
Kangal — historia
Kangal, to nie tylko imponujący pies pasterski, ale również żywa historia, której korzenie sięgają nomadycznych plemion. Zgodnie z nauką olbrzymie psy zamieszkiwały tereny obecnej Turcji tysiące lat temu, przybywając z Mezopotamii wraz z koczowniczymi plemionami. Wówczas mastify spełniały rolę myśliwskich towarzyszy i wsparcia wojskowego.
Nazwa „kangal” związana jest z tureckim miastem o tej samej nazwie, słynącym z hodowli tych psów. Ich pierwotne zadanie obejmowało ochronę stad przed drapieżnikami. Dzięki imponującym rozmiarom i sile kangal był w stanie skutecznie bronić swojego terytorium przed wilkami i niedźwiedziami. Czystość rasy utrzymana została dzięki izolacji obszarów, na których kangale były hodowane, co przyczyniło się do ich jednorodnego wyglądu i zachowania.
Choć kangale były początkowo zarezerwowane dla Anatolii, ich obecność na kontynencie europejskim zaczęła się rozprzestrzeniać w latach 60. XX wieku.
W 1967 roku pułkownik Robert Ballard, oficer armii amerykańskiej stacjonujący w Turcji, nabył od miejscowych farmerów dwóch pracujących owczarków — długowłosego psa o imieniu Zorba i krótkowłosą suką o imieniu Peki. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych w 1970 roku narodził się pierwszy miot szczeniąt po tej parze.
Wkrótce potem powstał pierwszy amerykański klub hodowców owczarków tureckich, a zaczęto sprowadzać do USA psy pod ogólnym określeniem „owczarek Anatolijski”. Na bazie tych psów utworzono kilka ras, różniących się długością sierści i umaszczeniem. W 1989 roku FCI oficjalnie uznało istnienie rasy kangal, a Brytyjski Kennel Club umieścił kangala na swojej liście ras w 2013 roku.
Ciekawostki o kangalach
Głęboko zakorzeniony w kulturze tureckiej, pies kangal uznawany jest za psa narodowego. FCI oficjalnie uznała tę rasę dopiero w 1989 roku, jednak kangal turecki znany jest także jako owczarek anatolijski. Charakteryzuje się również alternatywnymi nazwami, takimi jak karabash czy pies pasterski kangal.
Od roku 1994, około 300 kangali zostało dostarczonych farmerom z Nambii i Kenii. Te psy pełnią funkcję ochrony stad zwierząt, zapobiegając atakom gepardów. Dzięki temu znacząco zmniejszono straty wśród bydła i zredukowano konieczność eliminacji gepardów, ponieważ te drapieżniki unikają obszarów strzeżonych przez kangale.
Kangal cieszy się znaczną popularnością w swoim kraju pochodzenia, podczas gdy poza granicami Turcji spotyka się go stosunkowo rzadko. W Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii można jednak zauważyć nieco większą populację tego psa.
Najważniejszą nagrodą dla kangala nie jest smakowity przysmak, lecz czas spędzony z właścicielem. Warto zauważyć, że ten pies nie wybiera jednego pana – traktuje równo wszystkich członków rodziny. Choć nie jest niszczycielem, wielu przedstawicieli tej rasy ma skłonność do zakopywania dziur na posesji, co w gorące dni służy im jako doskonała schronienie przed upałem.
